Szyciowe ciągotki:)

Dawno , dawno temu uszyłam mojej córci kotka do spania. Było to może ze 4lata temu. Wtedy moja córcia miała ok.1roku i kotek po początkowej fascynacji stracił zainteresowanie swej małej pańci, i wylądował w skrzyni z zabawkami.

  Wypchałam go kilka lat temu watą, taką zwykłą kosmetyczną; nie wiedziałam jeszcze wtedy, że wata do takich celów kompletnie się nie nadaje! Przez te lata zbiła się i kotek wyglądał okropnie! A że moja córka akurat ma taki czas, że ciągle bawi się w przygarnianie bezdomnych zwierzątek, to i na tego nieszczęśnika zwróciła uwagę. W końcu się bidula doczekał! Wyszperała go w którejś skrzyni i przyniosła do mnie ze słowami:

-mama rozetnij tego kotka i dołóż mu trochę ociepliny, bo mu głowa spada.

-dobrze, ale nie będziemy go rozcinać tylko rozprujemy szew i tamtędy go wypchamy...

Rozprułam więc otwór, przez który go wypełniałam, usunęłam watę ze środka, córeczka go wypchała mięciutką ocieplinką. Potem go wyprałam, córka usunęła mu wstążkę z szyjki, żeby go nie dusiła... i kotek jak nowy! 

I teraz moja córcia i kotek zostali najlepszymi kumplami do spania:)

Ale tutaj opowieść się nie kończy;)

Wczoraj Paulinka po cichutku porwała mi igłę z nawleczoną czarną muliną i uciekła do swojego pokoju. Po chwili przyszła pokazać swoje dzieło, na którego widok po prostu PADŁAM!

Córka stwierdziła, że kotek nie miał "środków w uszach", i że chciał być piratem (stąd chyba to pozszywane oko)... Na moje pytanie "nie będziesz bała się z nim spać?" odpowiedziała, że będą spać "z daleka od siebie"...

Nadszedł wieczór, pora spania, kotek pcha się do łóżka, a córka "mama wypruj mu to, bo się go boję!".

Wyprułam, a jakże! Kotek znowu mógł się wtulić do córeczki, a ja od niej usłyszałam:

-mama, tak się zastanawiam jakby to było gdybym szyła na maszynie... bo już wiem, jak się szyje torebki i poduszki... Torebka to dwa materiały i u góry takie wywinięte uszy i jeszcze w środku kieszonka, a poduszka to łatwizna!

Paula chyba zaczyna mieć szyciowe ciągotki;)